0.Prolog.

 - Hope, no chodź! - krzyknęła Chloe. Wlokła się kilka kroków przede mną otulona ciepłem ramienia Toma, gdy tymczasem ja próbowałam zetrzeć pozostałości błota z ubrania. " Pieprzony Chris." pomyślałam.
- Idę już. - odparowałam. Zmarszczyłam brwi. Że też ten dupek musiał znowu wybrać mnie jako ofiarę. Nigdy go nie lubiłam. W końcu z rezygnacją machnęłam ręką.
- Wypierze się. - mruknęłam sama do siebie. Truchtem ruszyłam za pozostałymi. Trąciłam ramieniem Chloe.
- Tak łatwo sobie mnie odpuściłaś ? - spytałam, wykrzywiając twarz w udawanym grymasie. - Będę płakać. - dodałam. Dziewczyna wyplątała się z ramion chłopaka.
- Jak możesz tak myśleć ?! - warknęła z wyrzutem. Rozłożyła ramiona, chcąc mnie przytulić, ale widząc błotniste plamy na moim stroju, opuściła ramiona i znów wtuliła się w ramiona swojego chłopaka. - Ale tym razem wybieram jego. Pogadamy jak się umyjesz. - stwierdziła spoglądając na mnie z udawaną pogardą. Cała nasza trójka wybuchła śmiechem.
- Dobra, dobra. - parsknęłam. - Będziesz żałować. - syknęłam drocząc się z nią.
- Nigdy w życiu ! - wrzasnęła. I cały las, w którym się znajdowaliśmy wypełniły nasze śmiechy, zaciekawiając resztę naszych znajomych.
- Z czego tak rżycie ? - spytał Bill, pojawiając się niespodziewanie u mego boku.
-  Z niczego. - odpowiedziałam łapiąc się za bolący brzuch. Nie był przyzwyczajony do takich ilości śmiechu.

  Godzinę potem wracałam do domu. Już jakiś czas temu pożegnałam się z Chloe i Tomem. Oni poszli we dwoje. Tom zawsze odprowadza Chloe do domu. Pamiętam jak opowiadała mi o tym pierwszy raz.
 -Jezuuu, to było takie słodkie... - piszczała, a ja z udawanym entuzjazmem jej słuchałam. Na szczęście nigdy nie była tak spostrzegawcza by to zauważyć. I dobrze.


  Niebo nade mną usiane było gwiazdami, a wielki, srebrny księżyc, choć trochę oświecał mi drogę. On jeden mi chociaż częściowo pomagał. I nigdy mnie nie porzucił.
 Uwielbiam noc. Nie muszę się wtedy nikomu tłumaczyć, dlaczego się akurat tak zachowuje. Nikt nie zwraca na to uwagi. Nikt nie widzi. Jestem sama. I odpowiada mi to.
 Lubię być sama, chociaż w sumie nigdy tak naprawdę nigdy nie jestem sama. W szkole zewsząd uderzają mnie głosy innych uczniów, w domu krzyki rodzeństwa, a nocami.. Właściwie tylko w te noce, kiedy nie pamiętam snów albo nic mi się nie śni, mogę powiedzieć, że jestem sama. Ogarnia mnie wtedy taki spokój, taka cisza. Nie czuję trosk kiedy budzę się o 4 nad ranem. Czuję wtedy taki wszechogarniający paraliż, otumanienie. Wtedy kompletnie nic nie słyszę. I wtedy jestem sama.
 A teraz, kiedy idę polną drogą, a przed mną majaczy budynek z ciemnymi oknami czuję smutek. Bezbrzeżny smutek.
 Ale i ulgę. Będę sama.
 Nade mną unoszą się korony drzew. Już nie widzę gwiazd. Teraz jest ciemno, a ja wciąż brnę w tą okropną ciemność. Tu mnie nie widać. Tu mnie nie słychać.
Czuję jak lekki wiaterek owiewa moją twarz, wpełzając między włosy, susząc wilgotne policzki.
I wtedy na moją twarz wpełza uśmiech.